Hoe een rustige lage ademhaling, dankbaarheid, en humor je helpen in moeilijke situaties.

Tip
Tijdens de yogalessen en in de praktijk vertel ik vaak over de krachtige positieve gevoel van waardering en dankbaarheid en hoe je dat eigen kunt maken. Volgens bijvoorbeeld de positieve psychologie, kun je dankbaarheid oefenen door een tijd lang – minimaal een maand – dagelijks aan het einde van de dag vier dingen op te schrijven waarvoor je oprécht dankbaar bent, waar je blij om bent.
Als je dat doet train je je mind om anders te gaan kijken; overdag ga je steeds meer dingen zien die je blij maken en je realiseert je meer en meer waar je allemaal dankbaar voor kunt zijn. Uiteindelijk wordt het je bril waarmee je de wereld in kijkt. Het helpt je door moeilijke situaties heen.
Dit krachtige positieve gevoel heeft een helend effect, zeker in combinatie met een rustige adem en van het bewijs daarvan mocht ik de afgelopen weken weer getuige zijn…

De kracht van dankbaarheid
Mijn moeder van 86 jaar werd geopereerd. Ze heeft Alzheimer maar kent ons nog steeds en vertrouwt ons grenzeloos. Ze moest een paar nare onderzoeken ondergaan, onder andere moest ze helemaal leeg zijn voor een darmonderzoek. Dit ging met opname in het ziekenhuis. Ze kreeg drankjes om haar darmen te legen en ik mocht er een nacht blijven om haar bij te staan. Op een gegeven moment had ze het heel koud en deed alles haar zeer. Ze trilde van haar kruin tot aan haar tenen en op dat moment, waarop ik zelf zeer waarschíjnlijk wel chagrijnig zou zijn, keek ze me aan en zei: “Dank je wel, dat je bij me bent…”
Ze foeterde niet op de verpleging, bedankte hen telkens en maakte er het beste van zoals ze al heel haar leven van alles het beste maakt. Accepteren en je beste antwoord geven: Het is haar natuur.
Ze deed het er niet om, maar het effect was dat de verpleging haar graag hielp en haar verwende 😉 Het lijkt misschien of mijn moeder wat passief is maar ze is een pittige dame, die als nodig is haar zegje klaar heeft en altijd voor anderen heeft klaar gestaan en dankbaar is voor wat ze kan betekenen en wat ze heeft.

Omgaan met machteloosheid
Soms voelde ik de machteloosheid in me opkomen. Maar gelukkig  lukte het me door hartcoherentie  om te focussen op wat ik wél kon doen, waar ik invloed op had:

Om mijn moeder te helpen haar buik te ontspannen en rustig te worden herinnerde ik haar eraan om laag te ademen. Dat deden we dan samen zodat we er allebei profijt van hadden. Dat hielp en ze kan het heel goed, ze heeft veel Yoga en Tai Chi gedaan: Jong geleerd oud gedaan! En trouwens, ze doet nog steeds Yoga!

Tussen de ‘bedrijven’ door masseerde ik mijn moeders rug en voeten, gebruikte acupunctuur punten, zorgde dat ze genoeg dronk en maakte het gezellig bijvoorbeeld door mooie herinneringen op te halen.

Van een Vietnamese teacher had ik geleerd hoe je de energie in een ruimte kon optimaliseren en beschermen. Zo bleef de sfeer in de kamer rustig en goed. Hij leerde me hoe je mensen energie kunt door geven, mooi dat ik dat kon doen.
Van mijn Taiwanese meester leerde ik meditatietechnieken en samen met hartcoherentie paste ik dit toe, ik zodat ik zelf zo goed mogelijk gegrond en geaard was, mijn emoties kon reguleren zodat ik in gevoelscontact met mijn moeder bleef en in het moment aanwezig kon zijn.

De kracht van humor
Ze liet me ook weer zien hoe je met humor situaties lichter kunt maken voor jezelf én je omgeving:
Ik mocht mee naar de operatiekamer totdat ze onder narcose was. In de zaal waar de patiënten hun ‘operatiejurk’ aankrijgen en ze worden aangesloten aan de monitors, zorgde ze voor gezelligheid en lol: “Waarom moet ik dit korte jurkje aan en dit netje om mijn haar?” “Nou mevrouw u gaat straks naar de dokter toe.” “Heeft de dokter dan ook een speciaal pakje aan en een netje om? ” “Ja, dat klopt” grinnikte de verpleegster. “Oh, da’s interessant, waar moet ik dan zijn?” “We rijden u er in uw bed heen”.
Inmiddels werd het druk om haar bed, iedereen kwam kijken wat er zo grappig was. Mijn moeder knipoogde naar me en begon in haar bed naar rechts te schuiven waarop alle monitors luid begonnen te piepen. “Mevrouw wat doet u?!” Ze wees op de plek naast haar: “Nou, denkt u dat de dokter er zo naast kan in bed?” Waarop iedereen in lachen uitbarstte.
We waren ons bewust van de situatie maar kwamen toch met een glimlach op ons gezicht de operatiekamer binnen, waar ze natúúrlijk eerst de arts oprecht bedankte dat hij haar wilde helpen…. en met dit goede gevoel ging ze de narcose in.

Vertrouwen
Ik wachtte op de afdeling en het gevoel kwam in me op dat mijn moeder me niet meer zou herkennen al ze uit de narcose kwam of dat het zelfs wel helemaal mis zou kunnen gaan… Met tranen liet ik het gevoel toe, het was moeilijk maar het lukte om daarbij bewust te blijven doorademen en na een paar minuten voelde ik de emotie wegebben. De liefde voor haar en de dankbaarheid dat ik haar ken en dit kan doen voor haar kregen weer ruimte.
Om mijn vertrouwen te voeden stelde ik alvast een mail op aan de familie dat alles goed was gegaan en mijn moeder zich er zo dapper doorheen had geslagen.
De arts belde dat de operatie goed was verlopen en ik was al weer in de recovery voordat mijn moeder haar ogen open had. Ik pakte haar hand en ze fluisterde “hallo lieverd”… “Weet je wie ik ben?” Ze knikte met haar ogen dicht, kneep zachtjes in mijn hand en noemde mijn naam…. Hoe dankbaar ík toen was? Daar heb ik geen woorden voor.

Met dank aan iedereen in het Lange Land Ziekenhuis in Zoetermeer die hebben mee gedacht – en gelachen 😉 – en mijn moeder zo goed hebben geholpen, en natúúrlijk met liefdevolle dank aan mijn leraren en met name mijn moeder voor alles wat ze me heeft geleerd in het leven en ook nu weer heeft laten zien.